Znajdujące się w mojej kolekcji magnetowidy formatu BETA (BETAMAX-oznaczenie SONY, BETACORD-oznaczenie SANYO) oferują znacznie lepszy obraz oraz dźwięk od standardu VHS. Walory systemu Beta opisane poniżej.  System opracowany został przez firmę SONY i wprowadzony na rynek w 1975 roku.

Obraz na taśmie video zapisywany jest przez wirujące głowice na ukos (tzw. helikalny system zapisu) od jednej krawędzi do drugiej, gdzie kąt nachylenia oraz wielkość bębna wizyjnego decydują o długości ścieżki a zatem i jakości zapisu. Tabela przedstawia porównanie tych dwóch systemów.

Dźwięk - parametry fonii liniowej mono podobne do tych z VHS, lecz dźwięk w BECIE pomimo mniejszego przesuwu taśmy jest naprawdę dużo lepszy; mniejsze szumy, eksponowane pasmo średnie, bardzo przejrzyste tony wysokie, ciepły, przyjemny w odbiorze.

Wyjątkową trwałość taśmy uzyskano poprzez wyeliminowanie kręcącego się bębna - w magnetowidach systemu BETA wiruje tylko cieniutka płytka z głowicami - bęben jest nieruchomy. Taśma wywlekana jest tylko jednym zabierakiem; chroni ją przed zagięciami podczas oplatania bębna. Sposób oplatania taśmy jest podobny do tego z formatu U-Matic, bęben znajduje się w wewnętrznym obrysie litery U. Opasanie lewoskrętne dla Betacorda i prawoskrętne dla Betamaxa. W magnetowidach Betamax taśma nie powraca do kasety w czasie przewijania co umożliwia błyskawiczne odtwarzanie i zapis.

Serce Betamaxa

Serce Betacorda

Ciekawostka - BETA umożliwia prawidłowe nagrywanie programów z VHS i DVD kodowanych w systemie Macrovision.

W niektórych modelach format BETA umożliwił oczywiście zapis dźwięku HiFi. W przeciwieństwie do VHS-HiFi, gdzie wysokiej klasy fonia zapisywana jest w głębszej warstwie taśmy (tzw. wybieranie głębokościowe) przez dodatkowe 2 głowice, dźwięk HiFi BETY zapisywany jest razem z obrazem na znacznie wyższej częstotliwości co dodatkowo daje reprodukcję dźwięku z absolutnie studyjną jakością. Użytkownicy VHS-HiFi z pewnością wiedzą też o częstych chwilowych zanikach foni przy nawet lekko zgiętej taśmie. BETA nie zna tego problemu.

Pod koniec lat 80-tych wprowadzono na rynek ulepszony format VHS a właściwie całkiem nowy system S-VHS. Trudno jest tu porównywać 400 liniowy SuperVHS z opisanym tu formatem po względem rozdzielczości, natomiast wrażenia ogólne przemawiają za Betamaxem, obraz jest bardziej stabilny i kolorowy, zakłócenia jednolitych barw praktycznie niezauważalne. Używam nadal tych dwóch formatów i preferuję Betę właśnie za niesamowite kolory a Super VHS wypada przy niej dosłownie dość "blado", nie wspominając o cyfrowych nowinkach typu DVD, które mówiąc delikatnie przekłamują nieco wierność odtwarzanych barw.

W odpowiedzi na Super VHS, SONY wypuściła na rynek 500-liniową ED-BETĘ, niestety tylko w Japonii i USA. Profesjonalna wersja tzw. BETACAM a później  BETACAM SP były najbardziej rozpowszechnionymi systemami studyjnymi w latach 90-tych, zastępowane obecnie przez kolejne wersje studyjne w tym High Definition:  BETACAM SX oraz DIGITAL BETACAM i MPEG IMX.

Innymi słowy BETA IS BETTER.  Zapraszam na inne strony, polecam Palsite na której jest też mój skromny udział - Sanyo VTC 6000 opis oraz fotografie mojego autorstwa.